ติลักขณาทิคาถา

สัพเพ สังขารา อะนิจจาติยะทา ปัญญายะ ปัสสะติ, เมื่อใด บุคคลเห็นด้วยปัญญาว่า สังขารทั้งหลายทั้งปวงไม่เที่ยง อะถะ นิพพินทะติ ทุกเขเอสะ มัคโค วิสุทธิยา ฯ เมื่อนั้นเขาย่อมเบื่อหน่ายในทุกข์ เขาอิ่มแล้ว-เขาพอแล้วในทุกข์ การเห็นว่ามันไม่เที่ยง พร้อมด้วยการเบื่อหน่ายอย่างนี้ เป็นทางแห่งความหมดจดจากกิเลส เป็นทางดับทุกข์ สิ้นสุดแห่งทุกข์ สัพเพ สังขารา ทุกขาติยะทา ปัญญายะ ปัสสะติ, เมื่อใดบุคคลเห็นด้วยปัญญา ว่าสังขารทั้งหลายทั้งปวงเป็นทุกข์ อะถะ นิพพินทะติ ทุกเขเอสะ มัคโค วิสุทธิยา ฯ เมื่อนั้นเขาย่อมเบื่อหน่ายในทุกข์ เขาอิ่มแล้ว - เขาพอแล้วในความทุกข์ การเห็นว่ามันทนได้ยาก เต็มไปด้วยทุกข์ พร้อมทั้งความเบื่อหน่าย นี้เป็นทางแห่งความหมดจดจากกิเลส เป็นทางดับทุกข์ สิ้นสุดแห่งทุกข์ สัพเพ ธัมมา อะนัตตาติยะทา ปัญญายะ ปัสสะติ, เมื่อใด บุคคลเห็นด้วยปัญญา ว่าสังขารทั้งหลายทั้งปวงเป็นอนัตตา, อะถะ นิพพินทะติ ทุกเขเอสะ มัคโค วิสุทธิยา ฯ เมื่อนั้นเขาย่อมเบื่อหน่ายในทุกข์ เขาอิ่มแล้ว-เขาพอแล้วในความทุกข์, การเห็นว่าแท้จริงตัวตนก็มีเพียงสมมุติ, ไม่มีใครเป็นเจ้าของ ไม่มีตนและไม่มีในของๆ ตน, เห็นพร้อมทั้งความเบื่อหน่ายอย่างนี้, นี้เป็นทางแห่งความหมดจดจากกิเลส เป็นทางดับทุกข์ ทางไปสิ้นสุดแห่งทุกข์ อัปปะกา เต มะนุสเสสุเย ชะนา ปาระคามิโน ในหมู่มนุษย์ทั้งหลาย ผู้ที่ถึงฝั่งพระนิพพาน มีน้อยนัก อะถายัง อิตะรา ปะชาตีระเมวานุธาวะติ ฯ หมู่มนุษย์นอกนั้น ย่อมวิ่งเลาะไปตามฝั่งของสักกายทิฏฐิ อยู่นั่นเทียว เย จะ โข สัมมะทักขาเตธัมเม ธัมมานุวัตติโน ก็ชนเหล่าใดประพฤติธรรมสมควรแก่ธรรม ในธรรมที่ตรัสไว้ชอบแล้ว เต ชะนา ปาระเมสสันติมัจจุเธยยัง สุทุตตะรัง ฯ ชนเหล่านั้น จักถึงฝั่งคือพระนิพพาน ข้ามพ้นบ่วงแห่งมัจจุราช ล่วงพ้นวัฏสงสาร อันเป็นที่ตั้งของกิเลสมาร ที่บุคคลข้ามได้ยากยิ่งนัก นั้นไปได้ ฯ กัณหัง ธัมมัง วิปปะหายะสุกกัง ภาเวถะ ปัณฑิโต จงเป็นบัณฑิตละธรรมอันดำนั้นเสีย แล้วเจริญธรรมขาว คือ กุศลธรรมมากขึ้น โอกา อะโนกะมาคัมมะวิเวกะ ยัตถะ ทูระมัง, ตัตราภิระติมิจเฉยยะหิตวา กาเม อะกิญจะโน จงละกาม ออกจากกามทั้งหลาย ออกจากตัณหา ละความอยาก-ความอาลัย เป็นผู้ไม่มีความกังวล ยินดีเฉพาะต่อพระนิพพานอันสงัดวิเวก วิเวกกาย วิเวกจิต วิเวกจากกิเลส จากอุปาทาน ที่ใครยินดีโดยยากนั้น ปะริโยทะเปยยะ อัตตานังจิตตักเลเสหิ ปัณฑิโต บัณฑิตควรทำจิตของตนให้ผ่องแผ้ว จากกิเลสเครื่องเศร้าหมองทั้งหลาย เยสัง สัมโพธิยังเคสุสัมมา จิตตัง สุภาวิตัง อาทานะปะฏินิสสัเคอนุปาทายะ เย ระตา ขีณาสะวา ชุติมันโตเต โลเก ปะรินิพพุตตาติ ฯ