แดดลมฝน Dad Rom Fon

ดาว บนฟ้านับร้อยพัน รู้ไหมฉันจำดวงดาวทุกดวง ที่เรานับพร้อมกัน อุ่นไอนั้น จากตะวันแสนไกล อาจอยู่ไม่นานเท่าความอบอุ่น ที่เธอซบตรงไหล่ มีดอกไม้บาน ที่ปลายของรุ้งนั้น ที่เราเห็นนั้นสวยงาม และทุกๆอย่างจะอยู่ไปจนนิรันดร์ กี่ปลายทางที่เราผ่านพ้น กี่ถนนที่เดินทางไกล กี่ความฝันยังมีเปลี่ยน แต่เธอไม่ทิ้งกันไป กี่ความจำเคยทำหล่นหาย กี่ใบไม้ร่วงโรยบนทาง มีเพียงรักของเราที่ไม่เคยทิ้งไปไม่มีห่าง เป็นอย่างนั้นไปอีกแสนนาน ลม พาคลื่นมาไกล ไม่อาจพัดกลืนวันคืนของเราให้เลือนไปเหมือนผื่นทราย ปลายดวงจันทร์กลายท้องฟ้าดาวพราย ดังบนโลกนี้มีเพียงสองเราเท่านั่นที่ครอบครองได้ จะมีฟ้าคราม ยามเมื่อรุ่งสาง จะกอดเธอจนสว่างและทุกๆอย่างจะอยู่ไปจนนิรันดร์ กี่ปลายทางที่เราผ่านพ้น กี่ถนนที่เดินทางไกล กี่ความฝันยังมีเปลี่ยน แต่เธอไม่ทิ้งกันไป กี่ความจำเคยทำหล่นหาย กี่ใบไม้ร่วงโรยบนทาง มีเพียงรักของเราที่ไม่เคยทิ้งไปไม่มีห่าง เป็นอย่างนั้นไปอีกแสนนาน กี่ปลายทางที่เราผ่านพ้น กี่ถนนที่เดินทางไกล กี่ความฝันยังมีเปลี่ยน แต่เธอไม่ทิ้งกันไป กี่ความจำเคยทำหล่นหาย กี่ใบไม้ร่วงโรยบนทาง มีเพียงรักของเราที่ไม่เคยทิ้งไปไม่มีห่าง เป็นอย่างนั้นไปอีกแสนนาน