Lied Van De Oudere Minnaars

Natuurlijk was er soms ook ruzie, jij hebt je koffers vaak gepakt Vijftien jaar liefde is een illusie, ik heb ook vaak naar lucht gesnakt En in ons kinderloze huis weet elke stoel en elke kast Nog van de storm uit vroeger tijden Dan gooide jij servies aan gruis, dik werd mijn tong mijn stem onvast Jij vocht in plaats van te verleiden Jij bent mijn vrouw, mijn zwakke sterke eindeloze vrouw Mijn steeds toch weer opnieuw verkozen vrouw Ik hou van jou mijn vrouw, mijn liefste Ik ken allang jou heksenstreken, jij kent allang mijn zwarte kunst En na betoverende weken was ik soms maanden uit jou gunst Dan nam ik soms een andere vrouw Je kunt toch als je eenzaam bent niet altijd op je tellen passen Het lichaam eist zijn deel al gauw en 't vraagt van beiden veel tallent Om oud te zijn en niet volwassen Jij bent mijn vrouw, mijn zwakke eindeloze vrouw Mijn steeds toch weer opnieuw verkozen vrouw Ik hou van jou mijn vrouw, mijn liefste Hoe ook de tijd ons komt belagen, wij blijven onze strijd bewust Is het vor minnaars te verdragen, te leven in volmaakte rust Natuurlijk huil jij minder gauw ontsteek ik minder gauw in drift En hebben wij minder geheimen Maar onze liefde werd niet lauw want liefde zonder krach of kift En zonder strijd valt niet te rijmen Jij bent mijn vrouw, mijn zwakke eindeloze vrouw Mijn steeds toch weer opnieuw verkozen vrouw Ik hou van jou mijn vrouw, mijn liefste