Mafsal

Aramızda bir karış mesafe Bana koca gezegenler Yürür gibi gecelerce Duyguların seni ele verecek Bir telefon kadar uzak her şey Sanıyodum ama değil yalan yok kafam iyi Artık senin kadar ölü herkes bu bir gerçek Çok zordu bir sebepten aksardı Ses telleri karıncalı baş ağrısı mafsaldı Yazma artık diyecekler rastlantı Bu denlisi fazla artık Anla artık konuşmadan yorma daha beni de Sesimi çıkaramadan dönüşeceğim deliye Sel olup taşacağım denizlerine Şimdi değilse de günün birinde Yeryüzünü kaşıyan bi çocuk gibi derine Kazıyacağım düşücem o gökyüzündeki yere Şimdi biraz ruhum var o da kimin elinde Tanrım neden hiç konuşmuyorsun benimle Yeniden bi soğuk rüzgar esti Dudaklarım çatladı ama sesim hevesli Umutlarım bulutların en tepesinde yaşardı Kibir dolu bir yaratık o ipi kesti Kafamın derinlerinde yine sen Kör olası geceler hatırlatır onu bana Gidecek yolu ara ara ki bulasın ef açılmadan o yara Biniyo gezegenin koca yükü omuzuma Sanki bir gece de basıyorum otuzuma (acaba bu kaçıncı bedenim) Yorulup da bıraktığım yokuşuna Süslü püslü bi hatun gibi poz verir bana dertler bizim mahallede Zaten geçmiş peşinde Benzini bitmeyen bi araba gibi çarpar sana iki vakte de Yaşıyorum da anlamıyorum noluyor hiç Çünkü şu hayatta gördüğüm hep kötü muamele Bende yazdım böyle bi şeyler Çünkü derdi olan dinlenir hep bizim ailede