Loukoumades

Ήμουν παιδί θυμάμαι Χάζευα ώρες στο παράθυρο Τις φθινοπωρινές βροχές που μου έταζαν το άπειρο Και εκεί η φαντασία μου είχε ακόμα έναν παρόντα Στο γλαφυρό τοπίο της Αθήνας του '80 Μονοκατοικίες, αντιπαροχές Και να το ηλιοβασίλεμα μέσα από οικοδομές Στιγμιαίο παράσημο οι ζαβολιές, το ψέμα Και οι μυρωδιές των ρούχων κρεμασμένα στην αντένα Και εγώ να περιμένω η βροχή να κοπάσει Και έναν πατέρα που τον δρόμο του έχει χάσει Και μια μητέρα που η δουλειά την έχει αρπάξει Να βρίσκω ασχολίες το μυαλό για να αποδράσει Η μαυρίλα μου έδινε την ευκαιρία Να δω τα πράγματα από άλλη οπτική Ο τρόπος συμπεριφοράς στη δυσκολία "Όλα για καλό" μου ψιθύριζε η αυθυποβολή Είναι ο κόσμος που βλέπεις, ο τρόπος που βλέπεις τον κόσμο Ο τρόπος, ο κόσμος, ο κόσμος, ο τρόπος Είναι ο κόσμος που βλέπεις, ο τρόπος που βλέπεις τον κόσμο Ο τροπος, ο κόσμος, ο κόσμος, ο τρόπος Λουκουμάδες... Μέσα από μια τρύπα, τρύπα λουκουμότρυπα Λουκουμάδες... Αλλάζω το πραγματικό και την πραγματικότητα Λουκουμάδες... Μες στα σκουπίδια βασιλιάδες Ήμουν παιδί μικρό Μπροστά στον πράσινο τον πίνακα Και η πιο γλυκιά μου θεία ερχόταν τα σαββατοκύριακα Εκτός απ' τα ζαχαρωτά και τους παράδες Το σπίτι μου το ζέσταιναν εκείνοι οι λουκουμάδες Είχα βρει το παιχνίδι Ήμουν, λέει, Θεός Η γλύκα έσβηνε το σκοτάδι για να 'ρθει το φως Άλλαζα την πραγματικότητα Τον κόσμο ζάχαρη να βλέπω μέσα από την λουκουμότρυπα Το χάπι μου το μαγικό για τις δύσκολες μέρες Μέσα από την τρύπα έβλεπα αστείες τις φοβέρες Και έλεγα ένα τελευταίο ή ακόμα ένα; Γιατί με κάθε τελευταίο ήταν και τελευταίο το ψέμα Μεγάλωνα και το 'κανα τρόπο ζωής Γιατί τα πράγματα είχαν πάντα δύο όψεις Στον εαυτό μου έλεγα να 'σαι μαχητής Και είναι γάγγραινα η μιζέρια που απ' την ρίζα θα την κόψεις Είναι ο κόσμος που βλέπεις, ο τρόπος που βλέπεις τον κόσμο Είναι ο κόσμος που βλέπεις, ο τρόπος που βλέπεις Λουκουμάδες... Λουκουμάδες... Λουκουμάδες... Λουκουμάδες