Efendi

Çocukluğundan gelir senin Çocukça boşluğundan Dostun olmaz, düşmanın değildir Korkusundan Kıvranır durur kendi karanlığında Kandırdı sanar seni rüyasız ve yalnız uykusunda Derdini bilmez, insanı görmez Elleri kâğıt saymadıkça El olur, çeker, gider bir anda Çıkarı sende kalmadıysa Susar ezilirken Taşar kibirinden Dostu düşmüş, kaldırmıyor Kahkahası kaldırımda Arkası güzelmiş, bırakın madem Konuşsun arkasından Sormaz mı gerçek kişi? Aman, bozulmasın diye dişi Sana değmedi bana zehir olan yılanın dişi İçimde kalmasın, çok kıskandım seni Afetini de hayatını da yazar olmuş başka biri Sen kendini efendi say, köleler bilmez efendilik Dostu düşmüş, kaldırmıyor Kahkahası kaldırımda Sana değmedi bana zehir olan yılanın dişi İçimde kalmasın, çok kıskandım seni Afetini de hayatını da yazar olmuş başka biri Sen kendini efendi san, köleler bilmez efendilik