ชีวิตคนเศร้า

ใครที่ปั้นตัวฉันขึ้นมา รู้ไว้เถิดว่าสร้างมาเพื่อให้ตรม ใครนะใครว่าโลกกลม ทุกคนล้วนชื่นชม แต่กับฉันมันเบี้ยว ชีวิตดังตัวคนเดียว ท่ามกลางทะเลเปลี่ยว ล่องลอยคว้างกลางดงคลื่น หลับไหลไม่เคยเต็มตื่น ข้าวกลืนไม่เคยอิ่ม โอ้รอยยิ้มไม่เคยได้ ที่ทนเป็นมนุษย์เพื่อรอร่างทรุดลงกองไฟ เมื่อเอ๋ยเมื่อใด ฉันนอนหลับไหลโดยไม่ตื่น วันนั้นฉันคงเป็นสุข หัวใจหมดทุกข์ ไม่ต้องลุกมาสะอื้น ใครหนอเห็นใจคนเศร้า ช่วยเราให้เริงรื่น แก้มที่ชื้นแห้งลงได้ เจ้าหญิงในชีวา แม้วาสนามาบรรจบ ให้ไปได้พบ ฉันคงจะซบหน้าร้องไห้ อ้อนให้พอ ที่ฉันต้องรอต้องคอย ตาที่เคยเลื่อนลอยจะใช้สำออยสักที อ้อมวงแขนคงแสนละมุนอุ่นดี วาสนาถ้าฉันมี คงได้ยิ้มสักทีก่อนตาย ที่ทนเป็นมนุษย์เพื่อรอร่างทรุดลงกองไฟ เมื่อเอ๋ยเมื่อใด ฉันนอนหลับไหลโดยไม่ตื่น วันนั้นฉันคงเป็นสุข หัวใจหมดทุกข์ ไม่ต้องลุกมาสะอื้น ใครหนอเห็นใจคนเศร้า ช่วยเราให้เริงรื่น แก้มที่ชื้นแห้งลงได้ เจ้าหญิงในชีวา แม้วาสนามาบรรจบ ให้ไปได้พบ ฉันคงจะซบหน้าร้องไห้ อ้อนให้พอที่ฉันต้องรอต้องคอย ตาที่เคยเลื่อนลอยจะใช้สำออยสักที อ้อมวงแขนคงแสนละมุนอุ่นดี วาสนาถ้าฉันมี คงได้ยิ้มสักทีก่อนตาย