ครวญ

เมื่ออยู่ริมฝั่งชล ฉันยลทุกยามเย็น พักในร่มเงาไม้เอน ฉันมองเห็นนกบินกลับรัง ตะวันใกล้จะลับแล้ว เห็นเรือแจวอยู่ริมฝั่ง เฝ้าแต่ครวญ แต่ครวญหา น้ำตาหลั่ง จึงร้องสั่งอาลัย เฝ้าแต่ครวญสั่งคำ แม้เรือลอยลำไป พบคนที่เคยซึ้งใจ ขอเรือนำเธอมาให้ที ตะวันเมื่อจมแผ่นน้ำ สายชลงามดั่งกำมะหยี่ โอ้ว่าดาว ว่าดาวดวงนั้นแสงพลันริบหรี่ คงริบหรี่เช่นเรา เฝ้าแต่ครวญสั่งคำ แม้เรือลอยลำไป พบคนที่เคยซึ้งใจ ขอเรือนำเธอมาให้ที ตะวันเมื่อจมแผ่นน้ำ สายชลงามดั่งกำมะหยี่ โอ้ว่าดาว ว่าดาวดวงนั้นแสงพลันริบหรี่ คงริบหรี่เช่นเรา