เราพบกันวันที่มีข้อแม้

ละหอบหัวใจที่เพม้าง แล้วกะกลับหลังหัน สาเด้ออ้ายอย่ามาป่วน คนหัวใจเรรวน บ่ต้องหวนมาหาน้อง ลืมสาอ้ายเรื่องผ่านมา เก็บความฝันอย่าสิบืนไปหน้า บ่มีค่าต่อหัวใจ สรุปเรื่องราวทั้งหลาย น้องมีคนเคียงใจ... แล้ว... เราพบกัน ในวันที่มีข้อแม้ นับตั้งแต่ที่อ้ายจากไปไม่ลา ก็มีเขาคนนั้นมาซ่อนอยู่ในสายตา มอบความห่วงหาทุกเวลานาทีหนีไป คนเคียงข้างกาย คืออ้ายช่วยซับน้ำตา เจ็บจนล้าเมื่ออ้ายหนีป๋าไปหาซ้อนผู้ใหม่ เจ็บจนล้าเมื่ออ้ายหนีป๋าไปหาซ้อนผู้ใหม่ หัวใจแตกเปรี้ยงพอปานฟ้าผ่าลง อ้ายแหกโค้งความฮักเฮาสอง แผนสำรองน้องบ่เคยเตรียมไว้ บทซิไปคำลาบ่เว้า ถิ่มให้น้องเหงาคือคำเว้าเป็นต่าง หลงทางใจอ้ายหาทางซอดบ่เห็น เป็นคือบ้าหูตาฝ้าฟาง อยากฮ้องดังๆระบายเมื่อใจเสียเส้น กลัวใจเจ้าของที่นองน้ำตาเมื่อคราจำเป็น ชดใช้กรรมเวรให้อ้ายด้วยใจที่มี โชคดีที่ยังมีคนเข้าใจ ตอนน้องร้องไห้ เมื่ออ้ายไปมิดจิหลี่ เขาก็เข้ามา ช่วยซับน้ำตาด้วยความปราณี ดูแลเต็มที่ น้ำตาแห้งเหือดหาย เทใจให้ทุ่มฮักเบิดใจคือคำเว้าเขาว่า เทใจให้ทุ่มฮักเบิดใจคือคำเว้าเขาว่า หยุดน้ำตาที่มีค่าเอาไว้ หันมายิ้มใส่กัน สานความสัมพันธ์จนบ่เหลือเผื่อใจให้ใคร ลืมแม้แต่อ้ายคนที่เคยมีใจฮักมั่น ทุกห้องหัวใจมีแต่เขาเป็นคนสำคัญ กลับมาพบกันในวันที่มีข้อแม้ มีแผลในใจบ้ออ้าย ไปกันล่ะกับเขาบ่ได้ เบิดความหมายสำหรับเขาแล้วบ้อ จั่งเฮ็ดหน้างออ่วยมาหาน้อง หาหม่องจ่องหัวใจ ความห่วงใยบ่เหลือไว้คองถ้า น้องมีเขามาเป็นเจ้าของหัวใจ ย้อนทางหัวใจบ่มีว่าง...