Oghubat

میوه بر شاخه شدم سنگپاره در کفِ کودک طلسمِ معجزتی مگر پناه دهد از گزندِ خویشتنم چنین که دستِ تطاول به خود گشاده منم بالابلند بر جلوخانِ منظرم چون گردشِ اطلسیِ ابر قدم بردار از هجومِ پرنده بی پناهی چون به خانه بازآیم پیش از آن که در بگشایم بر تختگاهِ ایوان جلوه یی کن با رُخساری که باران و زمزمه است چنان کن که مجالی اَندَکَک را در خور است که تبردارِ واقعه را دیگر دستِ خسته به فرمان نیست که گفته است من آخرین بازمانده فرزانگانِ زمینم؟ من آن غولِ زیبایم که در استوای شب ایستاده است غریقِ زلالیِ همه آب های جهان، و چشم اندازِ شیطنتش خاستگاهِ ستاره یی ست در انتهای زمینم کومه یی هست آنجا که پادرجاییِ خاک همچون رقصِ سراب بر فریبِ عطش تکیه می کند در مفصلِ انسان و خدا آری در مفصلِ خاک و پوکم کومه یی نااستوار هست و بادی که بر لجِّه تاریک می گذرد بر ایوانِ بی رونقِ سردم جاروب می کشد بردگانِ عالی جاه را دیده ام من در کاخ های بلند که قلاده های زرین به گردن داشته اند و آزاده مَردُم را در جامه های مرقع که سرودگویان پیاده به مقتل می رفته اند خانه من در انتهای جهان است در مفصلِ خاک و پوک با ما گفته بودند آن کلامِ مقدس را با شما خواهیم آموخت لیکن به خاطرِ آن عقوبتی جانفرسای را تحمل می بایدِتان کرد عقوبتِ جانکاه را چندان تاب آوردیم آری که کلامِ مقدسِمان باری از خاطر گریخت