Ke Zendân–e Marâ Bâru Mabâd

که زندانِ مرا بارو مباد جز پوستی که بر استخوانم بارویی آری اما گِرد بر گِردِ جهان نه فراگردِ تنهاییِ جانم آه، آرزو آرزو پیازینه پوستوار حصاری که با خلوتِ خویش چون به خالی بنشینم هفت دربازه فراز آید بر نیاز و تعلقِ جان فروبسته باد آری فروبسته باد و فروبسته تر و با هر دربازه هفت قفلِ آهن جوشِ گران آه، آرزو آرزو