Ey Kâsh Âb Bodam

ای کاش آب بودم گر می شد آن باشی که خود می خواهی آدمی بودن حسرتا! مشکلی ست در مرزِ ناممکن. نمی بینی؟ ای کاش آب بودم، به خود می گویم نهالی نازک به درختی گَشن رساندن را تا به زخمِ تبر بر خاک اش افکنند در آتش سوختن را؟ یا نشای سستِ کاجی را سرسبزی جاودانه بخشیدن از آن پیش تر که صلیبیش آلوده کنند به لخته لخته خونی بی حاصل؟ یا به سیراب کردنِ لب تشنه یی رضایتِ خاطری احساس کردن حتی اگرش به زانو نشانده اند در میدانی جوشان از آفتاب و عربده تا به شمشیری گردنش بزنند؟ حیرتت را برنمی انگیزد قابیلِ برادرِ خود شدن یا جلادِ دیگراندیشان؟ یا درختی بالیده نابالیده را حتی هیمه یی انگاشتن بی جان؟ می دانم می دانم می دانم با اینهمه کاش ای کاش آب می بودم گر توانستمی آن باشم که دلخواهِ من است آه کاش هنوز به بی خبری قطره یی بودم پاک از نَم باری به کوهپایه یی نه در این اقیانوسِ کشاکشِ بی داد سرگشته موجِ بی مایه یی