Aidâ Dar Âyeneh

لبانت به ظرافتِ شعر شهوانیترینِ بوسه ها را به شرمی چنان مبدل می کند که جاندارِ غارنشین از آن سود می جوید تا به صورتِ انسان درآید و گونه هایت با دو شیارِ مورّب که غرورِ تو را هدایت می کنند و سرنوشتِ مرا که شب را تحمل کرده ام بی آنکه به انتظارِ صبح مسلح بوده باشم و بکارتی سربلند را از روسبیخانه های داد و ستد سربه مُهر بازآورده ام هرگز کسی اینگونه فجیع به کشتنِ خود برنخاست که من به زندگی نشستم و چشمانت رازِ آتش است و عشقت پیروزیِ آدمیست هنگامی که به جنگِ تقدیر می شتابد و آغوشت اندک جایی برای زیستن اندک جایی برای مردن و گریزِ از شهر که با هزار انگشت به وقاحت پاکیِ آسمان را متهم میکند کوه با نخستین سنگ ها آغاز میشود و انسان با نخستین درد در من زندانیِ ستمگری بود که به آوازِ زنجیرش خو نمی کرد من با نخستین نگاهِ تو آغاز شدم طوفان ها در رقصِ عظیمِ تو به شکوهمندی نی لبکی می نوازند و ترانه رگهایت آفتابِ همیشه را طالع می کند بگذار چنان از خواب برآیم که کوچه های شهر حضورِ مرا دریابند دستانت آشتیست و دوستانی که یاری می دهند تا دشمنی از یاد برده شود پیشانی ات آینه یی بلند است تابناک و بلند که خواهرانِ هفتگانه در آن می نگرند تا به زیباییِ خویش دست یابند دو پرنده بی طاقت در سینه ات آواز می خوانند تابستان از کدامین راه فرا خواهد رسید تا عطش آبها را گواراتر کند؟ تا در آیینه پدیدار آیی عمری دراز در آن نگریستم من برکه ها و دریاها را گریستم ای پریوارِ در قالبِ آدمی که پیکرت جز در خُلواره ناراستی نمی سوزد حضورت بهشتیست که گریزِ از جهنم را توجیه می کند دریایی که مرا در خود غرق می کند تا از همه گناهان و دروغ شسته شوم و سپیده دم با دستهایت بیدار